Om 2 uur ’s middags op vrijdag lagen we afgemeerd in Hobart, tussen de Europa en de Lord Nelson. Op de kade stonden al honderden mensen om ons te verwelkomen.  In  Hobart is het gehele centrum afgezet ten behoeve van de tall ships festival.  In de middag hadden we besloten om de Lord Nelson te versieren met oranje ballonnen en zodoende hadden we een kleine 200 ballonnen opgeblazen en die allemaal aan elkaar geknoopt. ’s Avonds zowel de Lord Nelson als de Young Endeavour versierd.

Zaterdag 21 september.  Open schip van 10 tot 19.  ’s Avonds naar de kroeg tot 05;00

Zondag 22 september.  Gasten van boord. Schip schoonmaken. Open schip van 10 tot 18

Maandag 23 september. Onder onze kluiverboom hingen allemaal oester schelpen, geintje van de Soren Larson. Niemand kan Oosterschelde uitspreken dus wordt het heel snel iets wat lijkt op oeistersjel en denken ze dat het oesterschelp betekent. Open schip van 10 tot 13. ’s Middags waren we vrij en Maarten, Fernardie en ik besloten een auto te huren voor 24 uur zodat morgenochtend de andere bemanningsleden ook hiervan gebruik konden maken. Bij autoverhuurbedrijf 1 hadden ze helaas geen auto’s meer, bij autoverhuurbedrijf 2 hadden ze ook helaas geen auto’s meer, bij autoverhuurbedrijf 3 hadden ze ook geen auto’s meer. Toen we bij verhuurbedrijf 4 aankwamen hadden ze daar dezelfde mededeling, maar toen we erachter kwamen dat ze ook busjes verhuurde konden we een 12 persoons busje huren, lekker de ruimte voor ons drieën.  De rit ging via Norfolk naar Mt. Field National Park waar gigantisch hoge (gum)bomen groeien. Alleen in Amerika groeien bomen die nog hoger kunnen worden. Hierna nog naar een waterval geweest maar helaas was het al te donker om die goed te bekijken. Wat wel een voordeel was dat het al donker werd was dat de walibies en possums en ander lokaal wild zichtbaar werd. ’s Avonds als afsluiter nog lekker gegeten in een tappas bar.

Dinsdag 24 september.  Vandaag een open schip tot 13;00 uur want om 17;00 waren de nieuwe gasten aanwezig en we moesten afscheid nemen van Ed die de dag ervoor tijdens een dagtocht met de Tecla ongelukkig met de giek in aanraking kwam en hierdoor niet meer mee mocht varen. ’s Avonds even de website geupdate in een kroeg met chesterfield banken en een goed glas bier.

Woensdag 25 september. Om half 10 kwam de loods aan boord en moesten we allemaal volgens een vastgestelde route en volgorde langs de gouverneur varen en een saluut (scheepshoorn) brengen, het was helaas behoorlijk onstuimig weer met harde windstoten en dat maakte het niet makkelijk om allemaal in kolonne te varen. Mede door de hardere en onstuimige wind werd er besloten om’s avonds  in port Arthur voor anker te gaan.

De volgende dag had ik de gelegenheid om in de ochtend aan land te gaan. Port Arthur is een voormalig gevangenen gemeenschap wat nu als een groot museum is opengesteld. Ik heb daar het museum bezocht en een rondleiding gedaan wat meer dan de moeite waard was. Zoals het er nu uitziet (met het groene gras en het mooie weer) zou je niet denken hoe het er vroeger geweest moet zijn. In de baai ligt nog het kleine eilandje Isle of the Dead en zoals de naam al doet vermoeden zijn er hier ook vele (1100) mensen begraven. De middag werd verstoord door een constante regenbui. De daaropvolgende dag vertrokken we vroeg in de morgen  maar de weersvooruitzichten bleven maar melding maken van onstuimig weer met harde tot zeer harde wind, maar vooralsnog viel het wel mee. 

Toch gingen we ’s avonds weer voor anker, om het eerste frontje te laten passeren, nu in een baai die Wineglass Bay heet. De volgende morgen zagen we hoe mooi deze baai eigenlijk was, witte stranden met aan één kant bergen en aan de andere kant rotsen. Toen ging het anker weer op om ons toch maar verder noordwaarts te begeven, per slot van rekening moeten we wel donderdag in Sydney aankomen. Lekker kunnen zeilen met een pittig windje wat helaas een beetje teveel uit het noorden kwam dus de motor moest geregeld bijspringen.

Op maandag werden we tijdens onze wacht om 5 uur in de morgen verblijdt met 7 bultruggen die een show opvoerde voor zowel de Europa als de Oosterschelde. Ze kwamen zo dichtbij het schip dat het geluid van het uitblazen goed te horen was. Regelmatig sloegen ze met hun vinnen en staart op het water en sommige sprongen zelfs bijna geheel boven het water uit. Hoeveel mooier kan een dag aanvangen? 

Toch werd er wederom een ankerplaats gezocht, deze keer was dat  bij het plaatsje Mallacoota, net voordat we de bocht naar het noorden gingen maken. ’s Avonds werd er driftig gevist en werd er, buiten een rog en een koraalduivel,  zelfs een gummy shark gevangen van een kleine 50 cm. De volgende dag, het is alweer oktober geworden, vertrokken we met een mooi zonnetje en een lekkere temperatuur rond de klok van 11 naar Sydney, maar helaas, het weer zou niet al te lang zo mooi blijven. In de verte verschenen opeens donkere zwarte wolken en binnen no-time zagen we zelfs een paar kleine windhozen naderen. Een paar seconden later zagen we opeens de Europa zeer schuin hangen en brak daar de topmast van de bezaan af. Voordat we dat echter konden beseffen hoorde we een harde knal en brak bij ons de giek van het grootzeil in tweeën enkele seconden later gevolgd door nog een knal, deze keer was het de giek van de fok die in drie stukken brak. De wind was al toegenomen tot 50 – 55 knopen  wat ruim boven de windkracht 10 ligt. Met overleg en met veel mankracht kregen we het grootzeil binnengehaald en hebben we snel alles provisoring aan elkaar geknoopt om er maar voor te zorgen dat het niet overboord zou vallen of meer schade aan zou richten. De wind bleef echter onveranderd doorblazen en het schip ging ook aardig te keer. De fok bleef gelukkig hangen zodat we dat later konden verhelpen. Nadat we eerst de binnenkluiver hadden vervangen voor een stormkluiver en de wind een ietsje minder was konden we de fok laten zakken en de stormkluiver zetten. Golven sloegen nog steeds over het dek heen en zelfs bij het stuurwiel werden we overspoeld (gratis douche). Pas tegen een uur of 4 ’s middags werd het wat rustiger en konden we het normale leventje weer oppikken en de schade opnemen. Gelukkig waren er geen persoonlijke ongelukken en bleef het bij materiele schade. Toen mijn wacht om 8 uur ‘s avonds was afgelopen ben ik ook als een blok in slaap gevallen.

De daaropvolgende twee dagen hebben we, buiten wat kortstondige windstoten om, geen problemen meer gehad en is de tijd goed gebruikt om de beide gieken binnenboord te krijgen en de zeilen fatsoenlijk op te doeken. Ook hebben we de stormkluiver maar op de plaats van de fok gezet zodat we nu als het ware met drie kluivers kunnen varen.

Donderdag kregen we dan  om 9 uur in de morgen de loods aan boord om ons, volgens een dik draaiboek, Sydney binnen te loodsen. Helaas was de regen en de wind de spelbreker dus was ik onverrichte zaken de mast ingeklommen. De ligplaats die ons was toegewezen kon niet mooier, midden in het centrum bij Darling Harbour. Daar we twee oude gieken aan boord hebben (wordt als bank gebruikt) hebben we er één aan boord gereed kunnen maken als vervanger voor de grootzeilgiek, de andere hebben we naar een werkplaats gebracht waar we deze op de goede afmetingen moeten schaven en zagen.

Op de zaterdag hadden we, nadat de gasten van boord zijn gegaan, twee dagtochten. Eerst naar Rose Wharf gevaren om de eerste groep op te halen en vervolgens verderop in de baai voor anker te gaan. ’s Middags rond 5 uur kwam de tweede groep aan boord en wederom gingen we voor anker in de baai. Om iets voor achten was er een gigantisch vuurwerk georganiseerd vanaf de brug wat wel een half uur duurde. Na de gasten weer terug te hebben gebracht moesten we nog terug naar Darling Harbour en moest het schip weer opgeruimd worden voor de Zondag, want ook dan zijn er weer twee dagtochten. Uiteindelijk zaten we ’s nachts om iets voor middernacht aan een biertje. Nog even om half twee naar de Mac gegaan voor de broodnodige calorieen en toen was het alweer kwart voor vier voordat ik het bed zag. Afgesproken dat we om 8 uur zouden ontbijten. Waar echter niemand rekening mee had gehouden was het feit dat de afgelopen nacht de klok een uur vooruit is gegaan (zomertijd) dus hadden we uiteindelijk maar weinig slaap. Voor mij niet zo’n groot probleem want ik vertrok om 9 uur met de taxi naar het vliegveld om van een vakantie te gaan genieten in Nieuw Zeeland. Eenmaal in het vliegtuig wederom mijn horloge twee uur vooruit moeten zetten zodat er momenteel al 11 uur tijdsverschil is.

Naar de foto's

Naar de video's

Terug naar de reis

.