Zondag 29 december 2013

Vanochtend om 10 uur uitgecheckt bij mijn Posada en daar mijn plunjezak, met spullen die ik niet nodig heb in Antarctica, achtergelaten. Om iets over elf heb ik mijn tas aan boord gebracht en ben ik naar Tante Sara gegaan voor een koffie en een broodje. Om 5 uur konden we pas aan boord en daar zijn we met 29 personen, inclusief de 7 crewmembers. Ik slaap nu in hut 6 (tegenover het kombuis) en deel die met Arthur, de fotograaf en Peter, de cameraman.

Maandag 30 december 2013

Om kwart voor 7 wakker en na een bakkie koffie en een ontbijt gingen we om half tien naar een andere pier om brandstof te bunkeren. Dit ging vrij rap en al snel gingen we, onder de toeziende leiding van een loods, de Beagle kanaal op onderweg naar Antarctica. Als eerste stond er een veiligheidspraatje op het programma (zwemvest, man over boord, brand en algemeen alarm). Hierna het grootzeil, fok en het topzeil gehesen. Pas aan het eind van de dag ging de loods van boord maar aangezien de wind niet gunstig was moesten we op de motor verder. Toen de schommelingen erger werden hebben we, ten behoeve van de stabiliteit, de fok, topzeil en grootzeil gehesen.

Dinsdag 31 december 2013

Grootzeil neergehaald en nog steeds de motor aan. Langzamerhand wordt de deining wat minder. Het weer is verder prachtig met een lekker zonnetje. Als je een beetje uit de wind staat kan je in je T-shirt zitten. De wacht (blauwe) van 14:00 tot 20:00 verliep lekker rustig. Met weinig zeil en weinig wind doet de motor namelijk het merendeel. ’s Avonds om half 12 het bedje uit want over een half uur begint het nieuwe jaar alweer. Dus stond een ieder, gewapend met sterretjes, een glas champagne en een oliebol te wachten tot middernacht. Hierna nog een biertje gedaan met Peter en toen maar weer naar bed want om 4 uur had ik weer de wacht.

Woensdag 1 januari 2014

Ik werd wakker door het luiden van de ontbijtbel. Aangezien we nog steeds op de motor voeren had de vaste bemanning besloten om de gasten maar te laten liggen. Lekker hoor, maar als ik dat van te voren had geweten had ik nog wel een extra biertje kunnen drinken. Nu heb ik de hele dag vrij tot 8 uur vanavond. Ook zijn er weer twee nieuwe ‘wedstrijden’ uitgegeven. De eerste is wanneer zien we de eerste ijsberg en de tweede is wanneer we het eerste land zien. Ik heb gegokt op land (2 januari) en ijs (4 januari). De temperatuur begint nu ook te zakken en we zijn ondertussen ook al de convergentiezone gepasseerd.

Donderdag 2 januari 2014

Om 8 uur in de morgen begon mijn nieuwe wacht weer. Goed ingepakt en vanwege de mist hadden we nu ook een uitkijk op de voorpiek staan. Regelmatig een spray van ijskoud zeewater over je heen, het hoort er allemaal bij. De temperatuur is gezakt naar net boven het vriespunt en de wind is 20 tot 24 knopen (5-6 Bft.).  Na de wacht en na de lunch lekker een ‘power nap’ gehad tot aan het diner en daarna het vervolg van de ‘power nap’ tot middernacht.

Vrijdag 3 januari 2014

Eindelijk de ‘goede’ kant op.  We zijn overstag gegaan en ondertussen is de bezaan er bij gezet en later ook nog de beide kluivers. Met een snelheid van iets boven de 6,5 knopen zetten we nu koers naar de Aitcho eilanden. ’s Morgens was er de ‘hoover day’ oftewel; de rugzak en de overkleding die je aantrekt als we de kant opgaan moet helemaal uitgezogen zijn. Er mogen geen zaadjes en restanten van organisch materiaal aanwezig zijn die per ongeluk op land achterblijven. Om elf uur ’s avonds naar bed gegaan.

Zaterdag 4 januari 2014

Om 1 uur ‘s morgens werd ik gewekt door Peter met de mededeling dat er een fantastische ijsberg in zicht was. Snel mijn kleren aangetrokken en inderdaad was er aan de horizon gigantische ijsbergen in zicht. Langzaam werden ze benaderd en met het weinige licht was het spectaculair om te zien. Wat een entree. Achter de ijsbergen waren ook de contouren van de South Shetland eilanden al te zien, dit hield dus ook in dat ik niets had gewonnen in de beide competities. Om half drie maar naar bed want om 4 uur begon mijn wacht weer. Echter, ik werd gewekt door de bel van het ontbijt en het bleek dat men had besloten om de wacht niet te roepen. Iets over vijf was het anker al neergelaten bij Barrientos en na het ontbijt was de eerste landing gepland. Eenmaal aan land was het weer leuk om tussen de pinguïns te lopen en te zien hoe ze zich gedroegen. Verschil met vorige bezoek is dat er nu nog veel meer pinguïns zitten te broeden en dat er maar een paar waren die al één of twee chicks hadden.  Van hier ook doorgelopen naar de andere zijde waar een aantal zee olifanten lagen die in de rui zijn. Behalve het geknor, en het geluid van de scheten en de boeren zijn ze aardig statisch.  Vanaf Barrientos zijn we naar Half Moon Island gevaren waar een kolonie chinstraps zitten met daartussen één Macaroni. Om half twaalf ’s avonds werd het anker weer gelicht en werd er koers gezet richting Deception Island.

Zondag 5 januari 2014

Om 7 uur in de morgen voeren we via Neptunes Bellows de krater binnen van Deception Island en lagen we  5 kwartier later geankerd bij Telephone Bay. Er was een harde wind en de bewolking was overal aanwezig. Met de dinghy naar land gebracht en vandaar een bergkam opgelopen. De wind was nog verder toegenomen en wel zo erg dat het schip er met het anker vandoor ging. Dit zorgde ervoor dat de terug tocht met de dinghy even was uitgesteld want het ankerlier had moeite om de ketting, inclusief het anker, op te halen. Met de hulp van de bemanning werd het anker uiteindelijk gelicht en besloot men het schip op locatie te houden m.b.v. de motor. Uiteindelijk was het half twaalf toen ik (nat) aan boord stapte. Vanwege de wind werd de landing bij Pendula Cove geannuleerd en is het maar de vraag of de landing vanavond bij Whalers Bay door kan gaan. Nou dit ging dus niet door want de verwachting voor de komende dag was dat de wind verder zou toenemen. Dat zou betekenen dat we dan de krater niet meer uit konden dus verlieten we ’s middags de krater op weg naar Trinity Island.

Maandag 6 januari 2014

Een nieuwe werkweek, zomaar een maandag. Tenminste voor de meeste mensen op de aardbol. Behalve als je, zoals wij, hier in Antarctica vertoeft. Een dag in deze fantastische, adembenemende, altijd veranderende omgeving is altijd weer verrassend. Laat ik eens een voorbeeld geven.

Toen ik vanochtend buiten kwam lagen we geankerd in Trinity Bay, bekend om zijn Iceberg Graveyard waar een dinghy tour op het programma stond. Een ieder kon zo gedurende twee adembenemende uren zich vergapen aan de prachtige ijssculpturen die moeder natuur heeft gevormd en hier ‘geankerd’ liggen. Helaas, voor de laatste groep, was er een klein koelprobleempje met de motor van de dinghy. Na een inspectie en reiniging hiervan, besloot men om na de lunch de tour te doen, maar . . . !

Zoals gezegd; een dag op Antarctica is altijd verrassend. De wind begon de kop op te steken en het anker begon te krabben. Snel werd er besloten om de dinghy’s aan boord te brengen en het anker te lichten, enkele ijsbergen begonnen al aardig dichtbij te komen, en als dan ook het ankerlier niet meteen doet wat het zou moeten doen dan zie je sommige mensen al met een bezorgd gezicht over het dek heen en weer lopen. Eenmaal het anker boven water en motor-zeilend met de fok, zijn we rustig naar Mikkelsen Island gevaren om te kijken of er daar betere condities waren.

Dat was gelukkig ook zo en voor de mensen die niet met de dinghy mee konden naar Trinity Island was er de gelegenheid om nog voor het diner voet aan wal te zetten. Bewapend met foto en film apparatuur, voor zowel boven als onderwater, werden we vakkundig aan land gezet. Hier geen ijsbergen maar wel Weddell seals en pinguïns die ons verbaasd aan stonden te kijken maar verder ongestoord verder gingen met waar ze mee bezig waren. Iets verderop lagen nog de botten van een walvis langszij de restanten van een houten bootje. Na het (wederom lekkere) diner was er voor de liefhebbers gelegenheid om ook nog even aan land te gaan.

Na het bekijken van de foto’s en het vertellen van hoe mooi deze dag wel niet was ging bijna iedereen moe maar voldaan de hut opzoeken om uitgerust aan een nieuwe dag te beginnen. Maar . . . . !

Zoals gezegd; een dag op Antarctica is altijd verrassend. Toen ik nog bezig was om mijn foto’s en film over te zetten naar de pc werd mij medegedeeld dat het buiten nu wel erg mooi was. Nu is het hier altijd erg mooi, maar ik ging toch maar een kijkje nemen. De zon ging langzaam onder en de lucht werd langzaam geeloranje tot paarsrood. De reflecties hiervan op het water en op de ijsbergen zijn niet gewoon ‘erg mooi’ maar schitterend te noemen. Rond middernacht, onder het genot van een biertje, was ik wederom bezig om de foto’s te downloaden en om daarna het bed op te zoeken. Maar . . . . !

Zoals gezegd; een dag op Antarctica is altijd verrassend. De dag was blijkbaar nog niet voorbij want er was een walvis gespot. Daar ik toch nog wakker was heb ik maar weer mijn pak aangetrokken en naar dek gegaan. Wat blijkt, we waren blijkbaar midden in een foerageer gebied aangekomen met vele, vele humpback wales om ons heen.  Staande op de voorpiek wist ik niet waar ik moest kijken. Als ik naar stuurboord keek kreeg ik te horen dat er aan bakboord nog twee walvissen waren en vice versa. Het aantal ‘staarten’ van humpbacks die ik boven water heb gezien zijn er minstens 40 geweest. Ze kwamen op een gegeven moment zo dichtbij dat ik, vanuit het kluivernet naar beneden kijkend, twee walvissen bijna kon aanraken en deze vlak voor boeg onderdoken met de staart omhoog. Op de achtergrond hoor ik Gerben, toch wel een beetje bezorgd, zeggen dat hij maar hoopt dat ze niet onder het schip naar boven komen.

Uiteindelijk zaten we, wederom met een biertje, om twee uur nog uitgelaten te praten over hoe gelukkig wij wel niet zijn dat we dit hebben kunnen aanschouwen. Ben kwam ons om half drie nog even een bakje warme bami brengen en toen het drie uur in de morgen was ben ik met een grote tevreden glimlach op mijn gezicht toch maar gaan slapen.

 . . . . Zomaar een dag. . . .

Ik hoop dat er nog vele zullen volgen maar voorlopig pakken ze me dit niet meer af.

Een welterusten en tot de volgende episode.

Dinsdag 7 januari 2014

Vanochtend toch weer om half acht op voor het ontbijt en om te zien waar we nu weer waren. We waren bijna gearriveerd bij het gestrande schip de GovernØren nabij Enterprise Island. Vele ijsbergen die rondom het schip voorbij drijven en een prachtig zonnetje maken dat het er nog mooier uitziet. Met de dinghy rond gevaren en onze hulp aangeboden aan een zeilboot die daar ook voor anker lag. Zij vroegen of wij de gereedschappen hadden om koper te solderen. Vlak voor de lunch zetten we onze reis voort richting Cuverville Island. Hier gingen we om half zeven voor anker en konden we na het diner aan land, zwemmen of, voor diegene die gisteren niet naar Iceberg Graveyard zijn geweest, met de dinghy tussen de ijsbergen doorvaren. De vormen die de ijsbergen hebben en de kleuren zijn wederom prachtig te noemen. Ook waren er nog een aantal die van de gelegenheid gebruik wilden maken om te gaan zwemmen. Jawel, zwemmen in het ijskoude Antarctische water. Gewapend met een flinke dosis goede moed en een handdoek werden ze aan wal gebracht en allemaal tegelijk doken ze onder. Snel eruit, droge kleren aan en een warme chocolademelk zorgde ervoor dat iedereen tevreden was.

Woensdag 8 januari 2014

Na het ontbijt werd om half negen het anker gelicht om koers te zetten naar onze volgende bestemming; Neko Harbour. Hier was er gelegenheid om voor het eerst voet op het vasteland te zetten van Antarctica. Omdat er overal een dik pak sneeuw ligt en er veel ijsvorming in de baaien is kan het gebeuren dat de plannen regelmatig veranderen. Zo ook hier want de geplande wandeling bergopwaarts werd gecanceld vanwege het dikke pak sneeuw. Zelfs de hut die hier staat is compleet bedolven onder een dikke sneeuwlaag. De landing vond wel plaats en men kon in ieder geval een paar seals bekijken en een kolonie pinguïns. Vandaar ging het verder naar Paradise Bay (Almirante Brown) en ook daar was er door de grote hoeveelheid ijs en sneeuw geen mogelijkheid om aan land te komen. Als alternatief hebben we daar langzaam rondgevaren om van de mooie panorama’s te genieten. ’s Avonds na het diner ging ik met de dinghy Arthur en Peter rondvaren om foto’s te maken terwijl de Oosterschelde onder zeil door het landschap voer. Met grote snelheid vlak onder de boegspriet door want alles is geoorloofd voor een mooie foto.

Donderdag 9 januari 2014

Vandaag gingen we door Lemaire Channel, ook wel bekend als het “Kodak moment”. Heel langzaam varend en met een uitkijk in de mast en op de boegspriet zigzagde we door het kanaal. Als je naar de bergen keek en je zag de grote hoeveelheden sneeuw en ijs die daar op lagen dan hoopte je maar dat het nu niet af zou breken. We voeren af en toe vrij dicht tegen de kant om het ijs te omzeilen. Eenmaal aan het eind was er dan ook opluchting te bekennen bij de bemanning en zijn we schadevrij het kanaal gepasseerd. In de middag hebben we het anker nog laten zakken bij Peterman Island waar de eieren van de gentoo’s op het punt stonden van uitkomen. Rond zessen ging het anker weer op want de bestemming werd Vernadsky, het onderzoek station van de Ukraine. Daar twee wodka’s gedronken en daarna was het party time aan boord. Het zuidelijkste punt van onze reis was bereikt en het feestje duurde tot een uurtje of vijf in de morgen.

Vrijdag 10 januari

Met een lichte hoofdpijn en een nasmaak van de afgelopen avond was ik toch weer om half acht aan de ontbijt tafel. Het anker was om 6 uur al opgehaald en er was besloten dat we buitenom naar Port Lockroy zouden gaan, ook dit weer vanwege het vele ijs in Lemaire Channel. Eenmaal in de buurt van Port Lockroy bleek dat de gehele zuid westelijke doorgang geblokkeerd was door ijs dus werd er koers gezet om via de Gerlach Straat en Neumeyer Channel alsnog Port Lockroy te bereiken. Toen bleek dat er ook nog een medische ingreep noodzakelijk was omdat één van de gasten met zijn duim tussen de deur was gekomen en behalve dat er een diepe snee in zijn duim zat was deze ook nog eens geplet. Na radio contact werd er besloten om hem over te zetten op een passagiers boot (Fram) die ging vertrekken van Port Lockroy naar Ushuaia. Rond de klok van 10 werd hij met de dinghy overgezet en een paar uurtjes later konden wij het anker neerlaten in de baai recht voor Port Lockroy.

Zaterdag 11 januari 2014

Om 6 uur werd ik gewekt voor de ankerwacht en toen ik buiten stond was alles om het schip bezaaid met grote en kleine stukken ijs. Op de achtergrond grote gletsjer wanden en het gebalk van vele pinguïns. Hoe mooi kan je het hebben. Vanwege de continu veranderende stroming en het vele drijfijs ben ik met de dinghy meegegaan als ‘ijsduwer’. We gingen eerst een medewerkster ophalen van de basis die ons ging vertellen over de historie en het onderzoek van de basis. Hierna konden ook wij aan land en na drie keer heen en weer varen was een ieder aan land. In de afgelopen vijf jaar hebben ze een paar schilderingen ontdekt die in het verleden door de onderzoekers in het slaapverblijf waren geschilderd. Diverse ‘pin-up girls’ versieren nu het verblijf. Van Marilin Monroe tot Greta Garbo. Verder is het nog exact hetzelfde gebleven. Toen we ’s middags allemaal weer terug aan  boord waren, wat veel moeite en tijd kostte vanwege het ijs, werd er besloten om te verankeren. Het vele ‘losse’ drijfijs was vervangen door gigantische ijs plateaus en de kans  bestond dat we geheel omsloten zouden raken. Aldus gingen we aan de andere kant voor anker en werd de tocht naar Jougla Point gecanceld.

Zondag 12 januari 2014

Vanochtend vertrokken we om iets voor negen en het plan was om bij de Melchior Islands een ankerplaats op te zoeken. Noordwaarts, door het ijs bedekte Neumeyer Channel, baande we ons een weg tegen de wind in. Helaas waren de verwachtingen wederom negatief en met een snelheid van maar 3 knopen zouden we pas laat in de avond bij de Melchior eilanden aankomen. Dit heeft men ertoe besluiten om maar direct koers te zetten richting Ushuaia.

Maandag 13 januari 2014

Het wachtsysteem werd weer geactiveerd en doordat er twee personen van boord af waren gegaan werd ik overgezet van de blauwe naar de rode wacht. Ik kon dus meteen aan de bak van 8 tot 2. Met de wind vanuit het noorden draaiend naar het noordwesten ploeterde we ons een weg voorwaarts. Gepaard met koude regenbuien en mist stonden we nog wel steeds op de uitkijk  om eventuele ijsbergen te signaleren.

Dinsdag 14 januari 2014

Weinig veranderd sinds gisteren. De wind was wat toegenomen tot 5 en de uitkijk was, indien het mistig was, nog steeds noodzakelijk. ’s Middags gaf Maarten een kleine lezing over zeilen in het algemeen.

Woensdag 15 januari 2014

Toen ik opstond om 4 uur voor de wacht was de wind aardig toegenomen en waren de zeilen al voorbereid op een storm. Inderdaad, om 5 uur werd het windkracht 8 en nadat we ook de fok naar beneden hadden gehaald zeilden we, met alleen de stormkluiver, met een goede 7 knopen verder naar het noorden. Schommelingen van 30 graden waren meer normaal dan een zeldzaamheid. Rond de middag nam de wind langzaam af en kon de fok en een (gereefd) grootzeil worden bijgezet. In het begin van de avond, nadat de stormkluiver was verwijderd werden ook de andere zeilen weer bijgezet.

Donderdag 16 januari 2014

De wind was weer afgenomen en de motor moest weer worden bijgezet. Met de fok en het grootzeil ter stabiliteit zetten we de reis voort. ’s Middags, terwijl er een film werd getoond over potvissen, werden we geïnformeerd dat er walvissen waren gespot. Een ieder naar buiten en inderdaad in de verte konden we de vinnen zien van een aantal orka’s. Helaas kwamen ze niet echt dichterbij.

Vrijdag 17 januari 2014

Weinig veranderingen sinds gisteren. De wind was wat gunstiger dus we konden de zeilen erbij zetten. Met een snelheid van 6-7 knopen zetten we koers richting de mij welbekende kaap. Het plan was om langs de kaap te varen en als het weer het toeliet om daar wederom foto’s te maken met de Oosterschelde onder vol zeil. Dat alles lukte en we bereikten zelfs een snelheid onder zeil van boven de 9 knopen. Het nadeel was echter dat na de foto shoot er nog wel even koers moest worden gezet naar het Beagle kanaal en met deze hardere wind (uit de verkeerde richting) kon dat wel even duren.

Zaterdag 18 januari 2014

Ze hebben me lekker laten slapen dus in plaats van 4 uur werd ik om 8 uur wakker. De afgelopen nacht heeft het nog even lekker gewaaid dus we waren net gearriveerd in het kanaal. Nu was het wachten op de loods. Uiteindelijk waren we pas om ongeveer 9 uur ’s avonds aan de steiger in Ushuaia. Na de uitslag van de fotocompetitie en een heerlijk afscheidseten was het tijd om te feesten. Toen het een uurtje of 5 in de morgen was ben ik maar naar bed gegaan want om 9 uur moesten we zo’n beetje van boord.

Naar de foto's

Naar de video's

Terug naar de reis

.