Sorry, maar het lukte me niet om deze site bij te werken vanuit Melbourne dus nu maar vanuit Hobart gestuurd.Ik ben ondertussen ook goed verkouden geworden en nu maar hopen dat het snel voorbij is.

Vrijdag kregen we de nieuwe gasten aan boord en na het welkomstpraatje en een lekker diner gingen we met zijn allen naar de Pirates Tavern. Dit is de kroeg op het haventerrein en onderdeel van de organisator Seaworks. Live muziek en erg druk. Aangezien we een soort van vriendelijke oorlog zijn gestart v.w.b. het uithalen van grappen met andere schepen konden we iets terug verwachten. De Søren Larsen was de eerste die hier op reageerde en zodoende zagen we op Zaterdagmorgen dat onze Nederlandse driekleur op zijn kop was geplaatst en dat er een Pirate Princes vlag in de mast was gehesen. Bij de Europa hadden ze een bord geplaatst met daarop de tekst; For Sale. The “war” has started. 

Zaterdag vertrokken we dan uiteindelijk vanuit Williamstown en alle schepen gingen onder zeil (en de motor) de kust van Philip Bay langs, leuk voor de vele mensen om foto’s te maken. Dit ging de gehele dag door en aan het eind van de middag gingen we allemaal voor anker vlakbij de uitgang van de baai. De volgende dag vertrokken we dan echt naar open zee onder begeleiding van wederom vele toeschouwers. Eenmaal op zee zeiltjes bij en rustig onderweg. Besloten werd om via de westkust en het ronden van de zuidkust  naar Hobart te gaan in plaats van via de oostkust.

Aan het eind van de dag begon de wind lekker toe te nemen en moesten de eerste rifjes worden gezet. Met hoge snelheid werd de koers vervolgd maar de wind bleef maar toenemen en we werden genoodzaakt om zelf een tweede rif te zetten. Zelfs toen gingen we nog met een snelheid van 9 knopen door het water. Dit heeft wel tot gevolg dat we veel te vroeg bij het zuidelijke punt van Tasmanië arriveren waar we dan waarschijnlijk twee dagen moesten dobberen (of motoren) totdat de wind naar het zuidwesten ging draaien. Besloten werd om een ankerplaats op te zoeken, dit werd uiteindelijk Port Davey, een waanzinnig ongerepte kustlijn met vele rots pieken en kleine strandjes. Via de dinghy aan land en een wandelingetje gemaakt naar Milner Head  , een bergje van  186 meter hoog. Met de zeillaarsen nog aan was het een glibberige bedoeling mede omdat het de gehele dag een beetje bleef regenen. Maar het uitzicht was de moeite waard. Ook de ander schepen hadden besloten om hier te ankeren en zo waren er hier op een gegeven moment 5 tot 6 tall ships in de baai aanwezig.

Om 4 uur in de middag werd het anker weer boven water gehaald en vertrokken we weer. Zoals eerder gezegd is het wachten nu op de wind dus voornamelijk motor zeilen. Toen we de daaropvolgende dag de zuidkust hadden gepasseerd en we nog steeds voor op schema waren zijn we de Recherche Bay ingegaan en hebben wederom het anker laten vallen. Rond de klok van twee ging hier ook het anker weer op en konden we zeilend verder naar het oosten.

De Tasmaanse autoriteiten staan niet toe dat we via het kanaal naar Hobart gaan dus moeten we buitenom. Het weer is ronduit slecht geworden, hevige windstoten en een constante regen zorgen ervoor dat je geen droge draad meer aan je lijk hebt, maar toch moeten de zeilen eraf gehaald worden. Eenmaal voor in het kluivernet kwam er dan ook een deining die ervoor zorgde dat mijn laarzen in 1 keer volliepen, en ja, ze zijn waterdicht want het water bleef erin staan. Donderdag avond lagen we dan ook maar voor anker in Adventure Bay en de dag daarop vertrokken we 8 uur ’s morgens naar Hobart waar we om 13;00 uur een loods aan boord krijgen.

Naar de foto's

Terug naar de reis